الیاف ماکروسنتتیک، که گاهی اوقات به عنوان الیاف مصنوعی “سازه ای” نیز شناخته می شوند، از ترکیبی از پلیمرها ساخته می شوند و در اصل برای این منظور ساخته شده اند تا در برخی از کاربردها جایگزینی برای الیاف فولاد باشند. در ابتدا آن ها بعنوان یک جایگزین بالقوه برای الیاف فولادی موجود در بتن پاششی شناسایی شدند، اما تحقیقات و توسعه در سال های اخیر نشان داد که آنها در طراحی و ساخت دال های متکی به زمین و طیف وسیعی از کاربردهای دیگر نقش دارند. همچنین مشخص شده است که از الیاف ماکروسنتتیک می توان برای طیف گسترده ای از مقاومت بتن استفاده کرد.

الیاف ماکروسنتتیک مقاومت کششی بالایی دارند (تقریبا 600 مگاپاسکال) و همچنین مدول الاستیسیته نسبتاً بالایی دارند (تقریبا 10 گیگا پاسکال) برخلاف الیاف پلی پروپیلن، الیاف ماکروسنتتیک می توانند به طور قابل توجهی ظرفیت پس از ترک خوردن بتن را افزایش دهند و شروع به استفاده از آن ها به جای الیاف فولاد در طیف وسیعی، از جمله دال های متکی به زمین (داخلی و خارجی)، بتن پاششی، واحدهای بتنی پیش ساخته کوچک و دال های کف کامپوزیت روی عرشه فولادی کاربرد دارند.

الیاف ماکروسنتتیک به ویژه برای تأمین آرماتورهای اسمی در محیط های تهاجمی، مانند سازه های دریایی و ساحلی مناسب هستند، زیرا از مشکلات لکه گیری و آسیب ناشی از خوردگی فولاد رنج نمی برند. علاوه بر این، از آنجا که رسانا نیستند، در توسعه واگن های برقی و راه آهن سبک مورد استفاده قرار گرفته اند.

خصوصیات الیاف ماکروسنتتیک توسط BS EN 14889، الیافی برای بتن، تعریف، مشخصات و انطباق پوشش داده شده است. یک نیاز این است که تامین کننده حجم واحد الیاف را در کیلوگرم بر متر مکعب اعلام کند تا به مقاومت خمشی باقیمانده 1.5 MPa در خیز مرکز 0.47 میلی متر و یا مقاومت خمشی باقیمانده 1 MPa در خیز مرکز 3 میلی متر در هنگام آزمایش مطابق با تست استاندارد تیر برسد به علاوه تولید کننده باید اثبات کند که الیاف ماکروسنتتیک تحت تأثیر مواد قلیایی موجود در خمیر سیمان قرار نمی گیرند، در برابر رطوبت و مواد موجود در مواد افزودنی هواگیر و مواد شیمیایی مقاوم هستند. آنها همچنین باید در برابر کلریدها در سازه های دریایی یا در معرض نمک های یخ زدایی مقاوم باشند.